Ωραία εκδοχή Ταράτσας
Στον Άγιο Ιωάννη Καλαμαριάς, μια περιοχή που πριν από λίγα μόλις χρόνια εντάχθηκε στο σχέδιο πόλεως, βρίσκεται η πολυκατοικία στης οποίας την ταράτσα φιλοξενείται το ιδιωτικό roof garden που περιγράφεται εδώ.
Mελέτη – σχεδιασμός: ΤΕΧΝΟΤΟΠΙΑ
Μιχάλης Ματθαιάκης, Γεωπόνος – Αρχιτέκτων τοπίου
Πυλαία Θεσσαλονίκης, τηλ.: 2310-326032
Το διαμέρισμα βρίσκεται στον τέταρτο όροφο και επικοινωνεί με εσωτερική σκάλα με τη σοφίτα, μέσα από την οποία περνάμε στην αποκλειστικής χρήσης ταράτσα συνολικής επιφάνειας 80 τ.μ. Η πρόθεση των ιδιοκτητών ήταν να διαμορφωθεί ο χώρος αυτός με τέτοιο τρόπο ώστε να υποκαταστήσει τον κήπο που έλειπε από την κατοικία μετατρέποντας την σχέση σοφίτας – ταράτσας σε σχέση μονοκατοικίας-αυλής.
Αυτή η πρόθεση ενισχύθηκε από το γεγονός ότι από το συγκεκριμένο ύψος η θέα είναι σχεδόν απεριόριστη και εκτείνεται από τη Μηχανιώνα και το Θερμαϊκό κόλπο ως το δάσος του Σέιχ Σου και το Χορτιάτη.
Η πρόταση που έγινε και τελικά υλοποιήθηκε με ελάχιστες αλλαγές προέβλεπε ένα κεντρικό χώρο καθιστικού για έξι άτομα, ένα μικρότερο καθιστικό που “βλέπει’’ στο Σέιχ Σού, μια μικρή δεξαμενή νερού με κρήνη, ένα πάγκο με βρύση και νιπτήρα και αρκετή βλάστηση ώστε να παραπέμπει σε κήπο.
Για να είναι εφικτή η χρησιμοποίηση φυτών ικανοποιητικού μεγέθους, στον αντίποδα της σοφίτας δημιουργήθηκε μια μεγάλη κτιστή ζαρντινιέρα σχήματος Π και βάθους 70 εκατοστών. Το μέγεθος αυτό ήταν αναγκαίο για να εξασφαλισθεί η μακροβιότητα των φυτών αλλά δυσανάλογο για την κλίμακα του χώρου.
Έτσι στην αγκαλιά της ζαρντινιέρας, διαιρώντας σχεδόν στη μέση το ύψος της, δημιουργήθηκε ένα μικρό πλατώ ύψους 30 εκατοστών. Πάνω σε αυτό τοποθετήθηκε το μικρό καθιστικό, βελτιώνοντας ακόμα περισσότερο την θέα προς τα βορειοανατολικά.
Σαν συνέχεια του πλατώ ακουμπώντας στην μια από τις δυο μικρές πλευρές της ζαρντινιέρας κατασκευάσθηκε η δεξαμενή νερού της οποίας το εσωτερικό επενδύθηκε με ψηφίδα.
Μια μικρή αντλία ανακυκλώνει μέσω μιας γρανιτένιας κρήνης το νερό, προσθέτοντας ηχητικά ερεθίσματα στον χώρο.
Ψηλές γλάστρες, με επένδυση σμάλτου για μεγαλύτερη αντοχή, με πυξάρια σφαιρικά και τσίκας τοποθετήθηκαν στις άλλες δυο πλευρές του χώρου πλαισιώνοντας το κεντρικό καθιστικό.
Η επιλογή των υλικών επένδυσης των δαπέδων, κατά κύριο λόγο φυσικά πετρώματα, σχιστόλιθοι και γρανίτες, έγινε με γνώμονα την αντοχή στις καιρικές συνθήκες αφ ενός και τους χρωματικούς τόνους αφετέρου, μια παλέτα που κινείται σε γήινα χρώματα δίνοντας “ζεστασιά’’ στον χώρο.
Η επιθυμία να κατασκευαστεί ξύλινο δάπεδο σε ένα τμήμα της ταράτσας σκόνταψε στην αδυναμία ικανοποιητικής αποστράγγισης των βρόχινων νερών. Αντί αυτού επιλέχθηκε ένα πλακάκι απομίμηση ξύλου, που έδωσε το ίδιο αισθητικό αποτέλεσμα λύνοντας τα προβλήματα αποστράγγισης.
Τα φυτά που χρησιμοποιήθηκαν είναι όλα αειθαλή μικρής έως μέτριας ανάπτυξης έτσι ώστε να μην διακόπτουν τη θέα, ιδιαίτερα ανθεκτικά στον άνεμο και την έντονη ηλιοφάνεια με ελάχιστες καλλιεργητικές απαιτήσεις.
Ο φωτισμός του χώρου με φωτιστικά τύπου LED είναι ιδιαίτερα διακριτικός έτσι ώστε να μην ανταγωνίζεται τα φώτα της πόλης ή τον έναστρο ουρανό. Εξαίρεση αποτελεί το σιντριβάνι. Το ‘’ζεστό’’ φως που εκπέμπει μαγνητίζει το βλέμμα και σχολιάζει το φως του ήλιου που δύει.
Πέρα από τους αισθητικούς περιορισμούς ο σχεδιασμός καθορίσθηκε και από ένα πλήθος κατασκευαστικών περιορισμών. Μερικοί από αυτούς ήταν:
• Η ανάγκη πολύ αποτελεσματικής μόνωσης τόσο της πλάκας όσο και της κτιστής ζαρντινιέρας και δημιουργία επαρκών κλίσεων στα δάπεδα έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η στεγάνωση των υποκείμενων διαμερισμάτων.
• Ο φόρτος των υλικών δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να ξεπερνάει τα 350 Kgr/τετρ. μέτρο πλάκας. Έτσι πέρα από την ισορροπημένη κατανομή των υλικών και την χρήση ελαφρομπετόν για την ανύψωση του επιπέδου χρησιμοποιήθηκαν τύρφη και ελαφρόπετρα στην πλήρωση της ζαρντινιέρας ελαχιστοποιώντας το βάρος της.
• Η συνεχής έκθεση στον άνεμο και στον ήλιο, στοιχεία που δοκιμάζουν την αντοχή τόσο του φυτικού όσο και το δομικού υλικού, και σε μεγάλο βαθμό υπαγορεύουν και περιορίζουν τις επιλογές και των δυο.
• Η δυσχερής μεταφορά των υλικών που χρησιμοποιήθηκαν με σημαντική επιβάρυνση στο τελικό κόστος.
Παρά τις όποιες προκλήσεις το εγχείρημα σαφώς αποζημίωσε σχεδιαστή και ιδιοκτήτη δημιουργώντας έναν χώρο – κρυσφήγετο τόσο μακριά και τόσο κοντά από την καρδιά της πόλης.
Ευχαριστούμε τον κύριο Ματθαιάκη Μιχάλη, Αρχιτέκτονα Τοπίου για τα κείμενα και τις φωτό που ευγενικά μας παραχώρησε.
Mελέτη – σχεδιασμός: ΤΕΧΝΟΤΟΠΙΑ
Μιχάλης Ματθαιάκης, Γεωπόνος – Αρχιτέκτων τοπίου
Πυλαία Θεσσαλονίκης, τηλ.: 2310-326032
Το διαμέρισμα βρίσκεται στον τέταρτο όροφο και επικοινωνεί με εσωτερική σκάλα με τη σοφίτα, μέσα από την οποία περνάμε στην αποκλειστικής χρήσης ταράτσα συνολικής επιφάνειας 80 τ.μ. Η πρόθεση των ιδιοκτητών ήταν να διαμορφωθεί ο χώρος αυτός με τέτοιο τρόπο ώστε να υποκαταστήσει τον κήπο που έλειπε από την κατοικία μετατρέποντας την σχέση σοφίτας – ταράτσας σε σχέση μονοκατοικίας-αυλής.
Αυτή η πρόθεση ενισχύθηκε από το γεγονός ότι από το συγκεκριμένο ύψος η θέα είναι σχεδόν απεριόριστη και εκτείνεται από τη Μηχανιώνα και το Θερμαϊκό κόλπο ως το δάσος του Σέιχ Σου και το Χορτιάτη.
Η πρόταση που έγινε και τελικά υλοποιήθηκε με ελάχιστες αλλαγές προέβλεπε ένα κεντρικό χώρο καθιστικού για έξι άτομα, ένα μικρότερο καθιστικό που “βλέπει’’ στο Σέιχ Σού, μια μικρή δεξαμενή νερού με κρήνη, ένα πάγκο με βρύση και νιπτήρα και αρκετή βλάστηση ώστε να παραπέμπει σε κήπο.Για να είναι εφικτή η χρησιμοποίηση φυτών ικανοποιητικού μεγέθους, στον αντίποδα της σοφίτας δημιουργήθηκε μια μεγάλη κτιστή ζαρντινιέρα σχήματος Π και βάθους 70 εκατοστών. Το μέγεθος αυτό ήταν αναγκαίο για να εξασφαλισθεί η μακροβιότητα των φυτών αλλά δυσανάλογο για την κλίμακα του χώρου.
Έτσι στην αγκαλιά της ζαρντινιέρας, διαιρώντας σχεδόν στη μέση το ύψος της, δημιουργήθηκε ένα μικρό πλατώ ύψους 30 εκατοστών. Πάνω σε αυτό τοποθετήθηκε το μικρό καθιστικό, βελτιώνοντας ακόμα περισσότερο την θέα προς τα βορειοανατολικά.
Σαν συνέχεια του πλατώ ακουμπώντας στην μια από τις δυο μικρές πλευρές της ζαρντινιέρας κατασκευάσθηκε η δεξαμενή νερού της οποίας το εσωτερικό επενδύθηκε με ψηφίδα.Μια μικρή αντλία ανακυκλώνει μέσω μιας γρανιτένιας κρήνης το νερό, προσθέτοντας ηχητικά ερεθίσματα στον χώρο.
Ψηλές γλάστρες, με επένδυση σμάλτου για μεγαλύτερη αντοχή, με πυξάρια σφαιρικά και τσίκας τοποθετήθηκαν στις άλλες δυο πλευρές του χώρου πλαισιώνοντας το κεντρικό καθιστικό.Η επιλογή των υλικών επένδυσης των δαπέδων, κατά κύριο λόγο φυσικά πετρώματα, σχιστόλιθοι και γρανίτες, έγινε με γνώμονα την αντοχή στις καιρικές συνθήκες αφ ενός και τους χρωματικούς τόνους αφετέρου, μια παλέτα που κινείται σε γήινα χρώματα δίνοντας “ζεστασιά’’ στον χώρο.
Η επιθυμία να κατασκευαστεί ξύλινο δάπεδο σε ένα τμήμα της ταράτσας σκόνταψε στην αδυναμία ικανοποιητικής αποστράγγισης των βρόχινων νερών. Αντί αυτού επιλέχθηκε ένα πλακάκι απομίμηση ξύλου, που έδωσε το ίδιο αισθητικό αποτέλεσμα λύνοντας τα προβλήματα αποστράγγισης.
Τα φυτά που χρησιμοποιήθηκαν είναι όλα αειθαλή μικρής έως μέτριας ανάπτυξης έτσι ώστε να μην διακόπτουν τη θέα, ιδιαίτερα ανθεκτικά στον άνεμο και την έντονη ηλιοφάνεια με ελάχιστες καλλιεργητικές απαιτήσεις.
Ο φωτισμός του χώρου με φωτιστικά τύπου LED είναι ιδιαίτερα διακριτικός έτσι ώστε να μην ανταγωνίζεται τα φώτα της πόλης ή τον έναστρο ουρανό. Εξαίρεση αποτελεί το σιντριβάνι. Το ‘’ζεστό’’ φως που εκπέμπει μαγνητίζει το βλέμμα και σχολιάζει το φως του ήλιου που δύει.
Πέρα από τους αισθητικούς περιορισμούς ο σχεδιασμός καθορίσθηκε και από ένα πλήθος κατασκευαστικών περιορισμών. Μερικοί από αυτούς ήταν:
• Η ανάγκη πολύ αποτελεσματικής μόνωσης τόσο της πλάκας όσο και της κτιστής ζαρντινιέρας και δημιουργία επαρκών κλίσεων στα δάπεδα έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η στεγάνωση των υποκείμενων διαμερισμάτων.
• Ο φόρτος των υλικών δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να ξεπερνάει τα 350 Kgr/τετρ. μέτρο πλάκας. Έτσι πέρα από την ισορροπημένη κατανομή των υλικών και την χρήση ελαφρομπετόν για την ανύψωση του επιπέδου χρησιμοποιήθηκαν τύρφη και ελαφρόπετρα στην πλήρωση της ζαρντινιέρας ελαχιστοποιώντας το βάρος της.
• Η συνεχής έκθεση στον άνεμο και στον ήλιο, στοιχεία που δοκιμάζουν την αντοχή τόσο του φυτικού όσο και το δομικού υλικού, και σε μεγάλο βαθμό υπαγορεύουν και περιορίζουν τις επιλογές και των δυο.
• Η δυσχερής μεταφορά των υλικών που χρησιμοποιήθηκαν με σημαντική επιβάρυνση στο τελικό κόστος.
Παρά τις όποιες προκλήσεις το εγχείρημα σαφώς αποζημίωσε σχεδιαστή και ιδιοκτήτη δημιουργώντας έναν χώρο – κρυσφήγετο τόσο μακριά και τόσο κοντά από την καρδιά της πόλης.
Ευχαριστούμε τον κύριο Ματθαιάκη Μιχάλη, Αρχιτέκτονα Τοπίου για τα κείμενα και τις φωτό που ευγενικά μας παραχώρησε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου