THINKGREEN

La Villa Reale di Marlia si trova nell'omonima frazione del comune di Capannori , ed è una delle ville più famose nei dintorni di Lucca . La villa fu chiamata "Marly" rifacendosi a un'altra con lo stesso nome presso Parigi al tempo di Luigi XIV . Circondata da un ampio parco, è il frutto degli interventi stratificati nei secoli dei proprietari. Già in epoca longobarda ( IX secolo ) esisteva qui un fortilizio abitato dal Duca di Tuscia , passato poi alla famiglia Avvocati e in seguito ai Bonvisi dal 1517 fino al 1651 , dopo che la loro impresa commerciale fallì nel 1629 , necessitando la vendita di gran parte delle proprietà familiari. La villa venne acquistata dai facoltosi nobili lucchesi Olivieri e Lelio Orsetti, che rifecero il palazzo e soprattutto realizzarono uno splendido giardino barocco , del quale si sono conservate numerose parti, tramandate anche da un'incisione del Venturi. Ad essi si deve anche la costruzione della "Palazzina ...

Περίπου 30 χιλιόμετρα ανατολικά από τη Ρώμη, βρίσκεται το Τίβολι . Χτισμένο στους καταρράκτες του ποταμού Ανιένε, ο οποίος στην πορεία του βρίσκει κι ενώνεται με τον Τίβερη, κατοικείται ήδη από τους Ρωμαϊκούς χρόνους (338 π.Χ.). Η θέα του κάμπου της Ρώμης, είναι μαγευτική, ήδη από την πρώτη πλατεία που συναντάτε μπαίνοντας στην πόλη. Όσοι έχετε πάει στην Βεροια, θα θυμάστε την πλατεία της Ελιάς, με τον κάμπο κάτω. Στο Τίβολι έφτασα, για την Villa d'Este . Πρόκειται για ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco, με μια εντυπωσιακή ποσότητα σιντριβανιών, νυμφών, βρυσών, τεχνητών σπηλαίων, που αποτέλεσαν παράδειγμα και έμπνευση για τους μπαρόκ κήπους της υπόλοιπης Ευρώπης κατά την Αναγέννηση. Η είσοδος στην βίλα είναι στο πιο ψηλό μέρος του κτίσματος, επάνω στο λόφο, με τη βίλα και τους κήπους της να εκτείνονται στην πλαγιά από κάτω. Ήδη μπαίνοντας στην εσωτερική αυλή της βίλας μας καλωσορίζει το πρώτο συντριβάνι, προοίμιο μιας ατελείωτης σειράς ...

  Με τους καρπούς   μικρές μπιλίτσες έπαιζαν εκείνος και οι συμμαθητές, όλοι ξέραν ότι οι καρποί   «δεν τρώγονται»   αλλά το δέντρο το έλεγαν «το δέντρο»,   δεν ήξεραν το όνομά του   « Πώς το λένε αυτό το δέντρο ; » άρχισε να ρωτάει όταν μεγάλωσε. Κάποιοι αγρότες στην Αιτωλοακαρνανία, « εμείς το λέμε Αγριοπασχαλιά » του απάντησαν. Βλέπεις ανθίζει τον Απρίλιο μαζί με την πασχαλιά και έχουν ίδιο περίπου χρώμα τα άνθη. Ένας παλιός γεωπόνος στον Εθνικό κήπο του έδωσε αργότερα μια διαφορετική απάντηση διαφορετική. Το δέντρο λέγεται μελία με τον τόνο στο γιώτα αλλά οι περισσότεροι το λέμε Μελιά , ή και Μελιό καμιά φορά. Στην Άνω Ποταμιά της Νάξου «εμείς τη λέμε Σολωμό » του είπαν,   στη γλώσσα μας την ελληνική η   Melia Azedarach δεν έχει καταγραφεί με έναν οριστικό τρόπο. Εκατοντάδες από αυτές συναντάς σε δρόμους της Αθήνας, το καλοκαίρ...