Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιουνίου 6, 2011

Πράσινα σχολεία ή μήπως γκρίζα;

Εικόνα
  | 27/02/2011 | Της Φλωρεντίας Κυθραιώτου Κάθε πρωί στέλνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο να μάθουν, να εξερευνήσουν, να φανταστούν, να «εγγραμματιστούν περιβαλλοντικά», όπως προβλέπει και ο κατά τα άλλα φιλόδοξος σχεδιασμός για τα «πράσινα σχολεία». Αλλά τα στέλνουμε σε κτίρια που μοιάζουν με φυλακές ή όπως σωστά το έθεσε ένας κοινωνιολόγος, σε «χώρους στάθμευσης παιδιών». Στην Κύπρο καθημερινά 112.452 παιδιά και 10.138 εκπαιδευτικοί (σύμφωνα με στοιχεία του 2005-2006) περνούν οκτώ ώρες την ημέρα σε κτίρια που τις περισσότερες φορές έχουν φτωχό εξαερισμό, λανθασμένο φωτισμό, χαμηλής ποιότητας ακουστική, ανεπαρκή συστήματα κλιματισμού. Ο βαθύτερος προβληματισμός για θέματα αρχιτεκτονικού σχεδιασμού των σχολείων, ώστε να κτίζονται σχολεία με χαρακτήρα που να αρμόζει και να προωθεί ένα περιβάλλον μάθησης, εξερεύνησης και παιγνιδιού, φαίνεται να είναι ψιλά γράμματα στην Κύπρο. Σε αυτές τις φτωχές και τυχαίες κτιριακές εγκαταστάσεις με αυλές που μοιάζουν με βομβαρδισ

ΤΟ ΒΗΜΑ - Οι σπόροι που γύρισαν από το κρύο - κοινωνία

ΤΟ ΒΗΜΑ - Οι σπόροι που γύρισαν από το κρύο - κοινωνία

Το κάλλος των κήπων.........................της Μαρίας Χαράμη

ΒΗΜΑDECO ΜΑΙΟΥ Οταν ακούω γκρίνιες για τη συννεφιά και τις βροχούλες, ε θυμώνω. Στο κολιέ των αιώνων οι μάυρες χάντρες δήλωναν τις χρονιές ξηρασίας με τη συνακόλουθη σιτοδεία. Σκέφτομαι τις λιτανείες των απελπισμένων ανθρώπων που δέονταν για μια μπόρα. Η λειψυδρία λογίζεται  συμφορά. Η αναβροχιά έκρουε τα σήμαντρα του θανάτου. Και όχι το αντίθετο. Το νερό συνομωτεί με τη γονιμότητα, την αφθονία. Με τη ζωή κοντολογίς. Αλλά να αποκοπήκαμε από τις χθόνιες συνδέσεις και την αγροτική μας καταγωγή. Και μαζί γίναμε ανιστόρητοι. Ακούμε τον κάθε σαχλαμάρα να ποθεί τροπικούς χειμώνες και την αέναη αιθρία, σωπαίνοντας. Ευτυχώς, λοιπόν, εφέτος έβρεξε. Το καλοκαίρι θα ποτίσουμε λιγότερο επειδή η γή φύλαξε νεράκι στα αυλάκια της. Και θα απολαύσουμε ωραίους κήπους. Η μήπως όχι; Μήπως και ονειρευόμαι ξυπνητή ή απλώς εκφράζω ευσεβείς πόθους; Η μήπως πάλι διατυπώνω πλαγίως το παράπονο μουγια τους αδιάφορους κήπους και τα μπαλκόνια της Αθήνας; Κοίταξτε γύρω μας. Το φούλ της γιούκας και των leyland